UWAGA! „SOTERIA”!!!

– Nakładają na ludzi ręce. Przekazują im w ten sposób demony, które później wyrzucają. W modlitwie praktykują New Age. Odeszli od prawdy i zatracili tożsamość adwentową! Jednym słowem odstępstwo, odstępstwo i jeszcze raz odstępstwo! – mówią na jednym wydechu, bez cienia zastanowienia, rozwijający teologię strachu, rzekomi obrońcy kościoła.

Czy słyszałeś kiedykolwiek podobnie krzywdzące głosy? Czy byłeś ostrzegany, przestrzegany przed nieznanymi lub znanymi tobie braćmi z kościoła, którym przypisywano te nieprawdopodobne praktyki? Jak wtedy zareagowałeś? Przyjąłeś złą informację od razu czy postanowiłeś ją zweryfikować? Broniłeś nieobecnych czy milczałeś? Towarzyszył ci pokój czy bałeś się? Czy stałeś się może jednym z tych, którzy z dnia na dzień odwrócili się od swoich dotychczasowych przyjaciół i poczułeś wstręt do tych, którzy jeszcze do niedawna byli ci bliscy, bo ktoś ci „otworzył oczy”? Dziwne są to pytania, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że dotyczą osób z tego samego kościoła, które marzą dokładnie o tym samym, aby się on rozwijał i był miejscem przyjaznym ludziom.

Dobry początek

Podczas „Wieczoru uwielbienia” w Łodzi, 7 kwietnia 2007, w budynku KADS przy ulicy Kopcińskiego wszystko było jeszcze w porządku. Spotkanie zorganizowała grupa, która spontanicznie nawała siebie: „Żywi do nieba”, co odzwierciedlało ich pasję dla Chrystusa i pragnienie żywego doczekania Jego przyjścia. Usługiwał zespół „Chofesz”, „Dla Ciebie” i „Via Fides”, a przemawiali: Mariusz Adamczyk, Adam Grześkowiak i Maciek Strzyżewski. Wszyscy uczestnicy byli poruszeni obecnością Ducha Świętego, który tam się objawił. Trwali zjednoczeni w modlitwie, uwielbieniu i wyznawaniu grzechów. W Łodzi pojawiło się ożywienie, które wkrótce miało się rozprzestrzenić.

Na pierwsze warsztaty pt.: „Chwała Bogu” w listopadzie 2007 roku przyjechało ponad 80 osób, w tym kilku pastorów. Uczestnicy byli bardzo poruszeni tego wieczoru. Wiele osób rozpoczęło nowe życie z Bogiem lub oddało Mu je po raz pierwszy. Działo się to, o czym wiele osób od dawna marzyło – doświadczyli jedności z Bogiem i sobą nawzajem.

Na spotkaniu organizacyjnym przy Foksal 8 w Warszawie grupa „Żywi do Nieba” przekształciła się w Chrześcijańskie Stowarzyszenie „Soteria”. Pastorzy pomagali pisać statut i uczestniczyli w obradach dotyczących przyszłości Stowarzyszenia. Zamierzenie było takie, aby zorganizować się i działać dla społeczeństwa w świetle polskiego prawa. Wkrótce pojawiły się nieoczekiwane problemy.

Nagła zmiana akcji

Kilka tygodni po spotkaniu organizacyjnym do zborów dotarło zaskakujące pismo, które niosło ze sobą ostrzeżenie przed działalnością nowo powstałego Stowarzyszenia. Co się stało, że „Soteria” tak nagle znalazła się na czarnej liście? Tego, nie wiadomo do dzisiaj.

Pomimo nieprzychylnych wiatrów odbywały się kolejne imprezy w Zakościelu oraz w innych miejscach, a wiele osób w dalszym ciągu przyłączało się do Stowarzyszenia, widząc żar i pozytywne owoce. Atmosfera zaczęła się jednak zagęszczać. Najpierw pastorzy otrzymali zakaz utrzymywania kontaktów ze Stowarzyszeniem, a potem coraz częściej, przy rozmaitych okazjach członkom „Soterii” zaczęto przyklejać etykietę charyzmatyków i odstępców. Stało się to rodzajem protestanckiej klątwy, która skutecznie zadziałała. Od tego momentu wielu członków Stowarzyszenia i przyjaciół odeszło. Te zakulisowe działania kilku wpływowych osób były tym bardziej niezrozumiałe, że Kościół nigdy nie wydał oficjalnego oświadczenia na temat swojego stosunku do Stowarzyszenia, ani na plus, ani na minus, gdyż tak, jak osobiste uprzedzenia wystarczają do robienia złego PR-u w kuluarach, to obiektywnych argumentów do oficjalnego potępienia brakuje, gdyż członkowie Stowarzyszenia są lojalnymi i poświęconymi członkami KADS, którym nie można nic zarzucić oprócz tego, że drażnią niektórych swoją innością.

Co członkowie „Soterii” powinni w tej sytuacji zrobić? Przestać działać i zasiąść spokojnie w ławkach? Działać, ale tylko w taki sposób, jaki inni od nich oczekują? Wrócić do stanu sprzed „Wieczoru uwielbienia”, kiedy wszyscy byli zjednoczeni w głębokiej tęsknocie za wspólnotą i bliskim kontaktem z Bogiem, a który teraz stał się powodem rozdźwięku?

Potrzeba różnorodności

KADS na zachodzie przybiera najrozmaitsze formy i pozwala prowadzić służbę, w której mogą odnaleźć się osoby o różnych osobowościach, wizjach i talentach. Okazuje się, że w Polsce nie bardzo jest to możliwe. U nas od lat obowiązuje jeden, ściśle określony model pracy, życia i służby. Z tego powodu wiele nowych inicjatyw, jeszcze zanim zdąży się rozwinąć, jest niszczonych w zarodku. Zamiast języka dialogu szybko pojawia się język potępienia, w którym słowa „odstępstwo” i „zwiedzenie” odgrywają kluczową rolę w dyscyplinowaniu nadgorliwych.

Wiele młodych osób, które próbują coś w kościele zrobić, a napotyka na kłody pod nogami, w pewnym momencie nie daje rady dłużej walczyć, poddaje się i rezygnuje. Przestają próbować, pogrążają się we frustracji lub idą tam, gdzie jest zapotrzebowanie na ich talenty. Odrzuceni i zranieni często zaczynają dryfować w niepożądanym kierunku, co jest efektem ubocznym braku akceptacji w kościele, a nie ich własnym wyborem. Zostali z niego wypchnięci jak niechciane dzieci. Ile setek zdolnych osób odeszło już w ten sposób z kościoła, a kolejne odchodzą? Sam znam wiele takich osób osobiście. Nie mogę pogodzić się z faktem, że już ich tutaj nie ma.

Usiłowania

Kiedy na początku lat 90-tych w Podkowie Leśnej założyłem pierwszą małą grupę, stworzyłem klasę szkoły sobotniej dla gości spoza kościoła, organizowałem spotkania otwarte dla studentów zaocznych, rozpocząłem sobotnie nabożeństwa ożywieniowe nazwane później „alternatywnymi”, reakcja była zawsze taka sama – natychmiast pojawiały się rady i komitety zwołane przez osoby zaniepokojone, które w każdym przypadku uznawały nową inicjatywę za kierunek szkodliwy i niebezpieczny. Kierunek był jednak właściwy. Świadczyły o tym świadectwa uczestników tych spotkań. Jedynym grzechem tych inicjatyw było to, że nie pasowały do dotychczasowych praktyk, przyzwyczajeń i wyobrażeń. Jak wielkie było moje zaskoczenie, kiedy w trakcie tych burzliwych dyskusji wybrano mnie na starszego zboru w Podkowie Leśnej.

Podobne doświadczenia pojawiły się kiedy założyłem „Jadłodajnię”. Problemy przechodził Arek Piętka, kiedy założył magazyn „Akcenty” i Piotrek Kosowski, kiedy założył pismo „Na nowo” oraz zespół „Via Fides”, kiedy zaprezentował swój repertuar z energią jakiej do tej pory nie było. Kłopoty miał także Mariusz Adamczyk, kiedy pod koniec lat 80-tych pojawił się w Seminarium ze swoją gitarą i zaśpiewał: „Tak jak jeleń”, co uznano za przejaw wkradającego się do kościoła zeświecczenia. Po pewnym czasie liderzy gitarę zaakceptowali. Podobnie stało się w przypadku innych zjawisk, do których po pewnym czasie wszyscy się przyzwyczaili. Niestety lęk i uprzedzenia sprawiają, że nasze oswajanie z nowym odbywa się zbyt wolno, w wyniku czego pozostajemy 10 lat za tymi, którzy są na bieżąco z potrzebami świeckiego społeczeństwa i nauczyli się do niego docierać. Kiedy my wchodzimy na scenę z przetrawionymi koncepcjami i pomysłami jest już za późno, bo otoczenie znowu się zmieniło. Szkoda, że w międzyczasie tyle czasu i energii marnujemy na niepotrzebne emocje i wewnętrzne niepokoje zamiast poświęcić je na pracę.

Nieuchronne zmiany

Świat się zmienia i kościół też musi się zmieniać tak, jak zmieniają się ubrania i samochody tych, którzy do niego chodzą. Ewangelia pozostaje niezmienna, ale sposób jej prezentowania już tak. Metody docierania do ludzi w Afryce i USA różnią się od siebie. Sposób głoszenia ewangelii w latach 50-tych i dzisiaj różni się od siebie. Nie wszyscy potrafią to zrozumieć. Wiele osób chce wierzyć, że Biblia precyzyjnie określa formę nabożeństwa, rodzaj śpiewanych pieśni, fason ubrań wierzących, sposób przeprowadzania ewangelizacji i dopuszczalny gatunek muzyki w kościele oraz wierzą, że w ich zborach tak się to właśnie odbywa. Nie zauważają natomiast, że ich koncepcja kościoła i ewangelizacji zupełnie nie działa. Ich zbory są w zastoju lub kurczą się, a atmosfera w wielu z nich jest nie do zniesienia.

Potrzebujemy otwartości, elastyczności i zrozumienia czasów, w których żyjemy. Ogłoszenie światu ewangelii jest ważniejsze niż zachowywanie własnej tradycji i pielęgnowanie własnych przyzwyczajeń. W ewangelizacji chodzi o ratowanie ludzi, a nie stanie na straży, aby nic się nie zmieniło.

Świeży powiew

Chociaż sam nie należę do Chrześcijańskiego Stowarzyszenia „Soteria”, to jego losy i historia są mi bliskie. Od lat obserwuję osoby, które do niego należą i mogę powiedzieć, że są to szalenie zdolni i zaangażowani członkowie KADS, rozumiejący poselstwo trzech aniołów. Wezwanie pierwszego anioła: „Ulęknijcie się Boga i oddajcie Mu chwałę, bo godzina sądu Jego nadeszła. Oddajcie pokłon Temu, co niebo uczynił i ziemię, i morze, i źródła wód!” (Ap 14,7) podkreślane jest poprzez prowadzenie spotkań uwielbieniowych, ożywieniowych i nauczanie o darach duchowych, z których Stowarzyszenie zasłynęło. Nie jest to jednak jedyny temat jakim ta grupa się zajmują, bo bliska jest jej również praca wśród dzieci, młodzieży i kobiet. Bez względu na tematykę wszystkie „soteryjne” programy sprawdzają się i przynoszą dobry owoc. Tajemnicą ich sukcesu jest to, że są oparte na wykorzystaniu darów duchowych oraz naturalnej pasji i talentach prowadzących.

Owoce działalności „Soterii”

W „Weekendach dla Jezusa” w Zakościelu i innych miejscach wzięło łącznie udział już ponad 400 różnych osób. 20% – 30 % uczestników stanowiły osoby spoza KADS. Kilka z nich ochrzciło się później w kościele adwentystycznym, pomimo że spotkania te nie były zaplanowane, aby pozyskiwać wyznawców. Przyłączenie się do kościoła było efektem ubocznym doświadczenia obecności żywego Boga i kontaktu z innymi uczestnikami. Spotkania mają zawsze charakter denominacyjnie neutralny.

Po pewnym wieczorze uwielbienia przyszło parę osób z Kościoła Zielonoświątkowego, które powiedziały nam później, że było to najrozsądniejsze uwielbienie w jakim brały kiedykolwiek udział, bez szaleństw i emocjonalizmu. Podobała im się także modlitwa za chorymi, na boku i na spokojnie, bez robienia show.

Lider innego kościoła zapytał czy mógłby od następnego spotkania przysyłać swoich ludzi, bo podoba mu się nasz rozsądek w nauczaniu.

Kobieta z Kościoła Zielonoświątkowego przyjechała na spotkania o modlitwie nie wiedząc, kto je organizuje. Wcześniej nie miała dobrego zdania o adwentystach. Na koniec dziękowała, że mogła być z nami, gdyż prezentowane nauczanie wiele wniosło do jej życia i bardzo polubiła adwentystów.

Pięciu zielonoświątkowców przyjechało na spotkania poświęcone służbie uzdrawiania. „Nigdy byśmy nie przyjechali, gdybyśmy wiedzieli, że organizują je adwentyści. Cieszymy się, że nie wiedzieliśmy, bo byśmy nie przyjechali i przez to wiele stracili. Było to najgłębsze nauczanie z jakim dotąd się zetknęliśmy”.

Jeszcze nigdy nie spotkaliśmy się z negatywną opinią osób, które wzięły udział, w którymś ze spotkań. Paradoksem jest to, że gorliwymi przeciwnikami soteryjnych spotkań są ci, którzy nigdy ani nie widzieli, ani nie słyszeli tego, o czym się wypowiadają.

Opinie uczestników o „Weekendach dla Jezusa”:

„Dla nas był to naprawdę ogromnie błogosławiony czas. Jechałam na spotkania z ciężkim sercem, wiedząc, że Bóg pragnie, bym tam była, mimo, iż sama z siebie mało miałam na to sił. Ale ponieważ Duch Święty nie raz potrafi nas przekonać o tym, co dla nas najlepsze to warto było Go posłuchać.”

„Powiem Wam, że zgodnie stwierdziliśmy z mężem, że podczas tego wyjazdu otrzymaliśmy od Boga o wiele więcej niż się spodziewaliśmy. Wróciliśmy bardzo szczęśliwi, naładowani i sądzę, że to szybko nie minie, bo intuicja mi podpowiada, że nastąpił dzięki temu wyjazdowi w nas jakiś przełom, którego dokonał sam BÓG.”

„Dzięki Ci Panie, że po raz kolejny pokazałeś nam jak bardzo nas kochasz i Twoim celem jest, byśmy żyli w Twoim Królestwie!”

„Ja powiem szczerze, że mi też najbardziej podobał się „Weekend dla Jezusa” w Ostródzie! Była cieplutka atmosfera. Ośrodek był po prostu przytulny i to też wpływało na atmosferę. Ale przede wszystkim otwartość ludzi i taka jedność w Duchu Świętym, w Bogu – to było cudowne! I nie było żadnego problemu z różnicą pokoleń. Wszyscy wspaniale się rozumieliśmy. Aż  nie chciało mi się wyjeżdżać i już myślę o tym, że fajnie byłoby wykorzystać ten ośrodek jeszcze raz.”

„Kochani. Byliśmy z żoną już kilka razy w Zakościelu i jako jedni z pierwszych zapisaliśmy się na obecny wyjazd. Diabeł nie śpi jednak i pojawiły się problemy nie tylko w naszej rodzinie ale i w rodzinie naszej przyjaciółki która jeździ regularnie. Rozum podpowiada aby zrezygnować ale serce odwrotnie. To nie jest tani wyjazd. Te wyjazdy są dla nas bardzo ważne, ale powoli zaczynają być dla nas nie realne. Prosimy o modlitwę.”

Ostatni Weekend dla Jezusa był pierwszym spotkaniem Czarka z ludźmi wierzącymi inaczej. Przyjechał rano. Wieczorem chciał wyjeżdżać. Został jednak do końca. Po powrocie do domu napisał:

„Byłem w ostatni weekend w Zakościelu na warsztatach pt.: „Służba Uzdrawiania”. Z całego serca dziękuję wszystkim, którzy tam byli. Dziękuję Agacie która prowadziła warsztaty za rozmowę i modlitwę za mnie. Dużo płakałem z tego powodu, że nie pamiętam kiedy było mi dane odczuć tyle dobra, radości i miłości. Na co dzień nie znałem tych doznań. Moje serce było zamknięte na Boga, pomimo codziennych modlitw. Nie bardzo czułem jego obecność. Choć bardzo jej potrzebowałem.
Wspólnota której doświadczyłem zabrała mi komfort kreowania swojego świata, swojego chorego wyobrażenia o nim i życia w nim. Bardzo tęsknię za tym czego doświadczyłem.
Zauważyłem, że pierwszego dnia po powrocie zacząłem patrzeć na innych ludzi z miłością i współczuciem. Modliłem się za ułomnymi, smutnymi, zagubionymi, gdy tylko ich mijałem na ulicy. Dzisiaj widzę, że już się nieco oddalam od tego co było mi dane przeżyć. Dlatego modlę się do Boga o miejsce dla mnie. Nie chcę żeby te wydarzenia były w moim życiu tylko przypadkiem. Ja chcę tak żyć – z Jezusem i dla Niego.”

„Dziękuję za wspaniałe spotkanie w Zakościelu. Po raz pierwszy byłem na spotkaniu biblijnym, gdzie nikt nikogo nie pytał do jakiego kościoła należy. Po raz pierwszy poczułem przynależność do Jego kościoła. Mam wielkie pragnienie służby i chciałbym zadeklarować swoją pomoc przy organizacji następnych spotkań.”

„Skończył się już niestety Boży czas w Zakościelu, ale wiem, że w wielu z nas jeszcze trwa ten smak. Było mi ciężko emocjonalnie i fizycznie, ale Bóg cudownie zrekompensował mi to w duchowy sposób. Tak wiele miłości doświadczyłam od innych, tak bardzo posmakowałam wspólnoty, która się o siebie troszczy, modli, woła. Odkrywanie czym jest kościół, czym może stać się grupa ludzi, którzy mają odwagę szukać Boga i kochać pomimo wszystko to jest dla mnie jak przygoda życia. Dziękuję wam wszystkim za przyjaźń, obecność, troskę i waszą pasję dla Boga – bez tego moje życie nie miałoby koloru.”

Marzenie

Członkowie Stowarzyszenia nie chcą reformować kościoła, nie oczekują, że wszyscy będą przyjeżdżali na ich spotkania, podnosili ręce czy modlili się za chorymi. Pragną natomiast, aby nikt ich z tego powodu nie potępiał, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że praktykują oni zalecenia biblijne. Niech każdy robi to, do czego jest powołany. Członkowie Stowarzyszenia „Soteria” cieszą się działaniami GM3A, Stowarzyszenia „Zdrowa Rodzina” i wynikami działań Fundacji „Źródła Życia”. Pragną też takiego samego zrozumienia i radości w stosunku do siebie. Ważne jest, aby adwentyści zamiast walczyć ze sobą, szanowali siebie nawzajem. Czy jesteśmy tego świadomi czy nie, to wszyscy potrzebujemy siebie nawzajem, aby być zdrowym i silnym Ciałem Chrystusa. Zrozumienie tego przez członków Kościoła Adwentystów jest moim największym marzeniem. I nawet gdybym złowił złotą rybkę, to moje trzy życzenia dotyczyłyby tego samego.

Maciej Strzyżewski